}
Van de Eerste Wereldoorlog tot nu
Tijdens de Eerste Wereldoorlog liep het bergfront van 1915 tot 1918 langs de zuidgrens van Tirol. Met het vredesverdrag van St. Germain werden het huidige Zuid-Tirol en Trentino (voorheen Welschtirol) in 1919 onderdeel van Italië. Met deze zekerheid konden Engeland, Frankrijk en Rusland Italië overhalen om aan hun kant de oorlog in te gaan in het geheime verdrag van Londen van 1915.
Onderdrukking onder Benito Mussolini
Toen de fascisten de macht grepen in Italië, begon in 1922 een systematische italianisering van Zuid-Tirol. Het gebruik van de Duitse taal werd volledig verboden: op school, in de media, bij de overheid en in de rechtbank. Duitse plaatsnamen werden vervangen door Italiaanse, voornamen werden Italiaans en in sommige gevallen ook familienamen. Er moest een Italiaanssprekende meerderheid worden gecreëerd door immigratie uit andere Italiaanse provincies aan te moedigen.
Een gedenkwaardige overeenkomst
In 1939 bereikten de nationaalsocialistische dictator Adolf Hitler en de fascistische dictator Benito Mussolini een overeenkomst. Volgens dit akkoord hadden de Duitstalige Zuid-Tirolers de volgende keuze: ze konden naar het Duitse Rijk emigreren of in hun thuisland blijven, waar ze hun cultuur en taal zouden moeten opgeven. Een groot deel koos voor emigratie. Hoewel slechts een klein deel zich daadwerkelijk vestigde vanwege het uitbreken van de Tweede Wereldoorlog, verdeelde deze optie de bevolking van Zuid-Tirol.
De weg naar autonomie
Na een moeizaam en decennialang onderhandelingsproces - dat soms gepaard ging met bommen en geweld - geniet Zuid-Tirol vandaag uitgebreide autonomierechten. De eerste stap in deze richting werd gezet in 1946 met het Gruber-De-Gasperi-akkoord (Verdrag van Parijs), dat de bescherming van de culturele eigenheid van de Duitstalige bevolking in Zuid-Tirol en Trentino garandeerde.
In 1948 werd het eerste autonomiestatuut van kracht als onderdeel van de Italiaanse grondwet. Dit gaf Zuid-Tirol echter geen echt zelfbestuur, omdat de autonomierechten werden toegekend aan de nieuw opgerichte regio Trentino-Tiroler Etschland en de Italiaanssprekende bevolking de meerderheid in de regio had. Pas met het tweede autonomiestatuut, dat in 1972 van kracht werd en in 1992 werd geïmplementeerd, kregen de autonome provincie Bolzano - Zuid-Tirol en de autonome provincie Trento volledig zelfbestuur.
Rolmodel voor Europa
Vandaag de dag wordt Zuid-Tirol beschouwd als een model voor autonomie voor etnische minderheden. Een belangrijk element is de wettelijke verankering van tweetaligheid of drietaligheid (Duits, Italiaans en Ladinisch).
Daarnaast werd in 1998 de Europese regio Zuid-Tirol-Trentino opgericht, waarin de gouverneurs van de deelstaat Tirol, de autonome provincie Bolzano - Zuid-Tirol en de autonome provincie Trento op gezette tijden een gezamenlijk deelstaatparlement voorzitten. Dit is bedoeld om de gemeenschappelijke culturele identiteit van de regio te versterken en de economische en politieke samenwerking te bevorderen.
